روزعمرم‌به‌شب رسید ونبود

جز تعب حاصلم زچرخ کبود

بر توکّل ز نیش رهبر بود

که ز رزّاق خویش آگه بود

پیش آن کو ز اصل بد خود بود

بسته چشم و گشاده ابرو بود

بهر کردی به زیر چرخ کبود

کیسه با کاسه پر تواند بود

وان فسانه حدیث چرخ کبود

سرِ افسانه هرچه بود و نبود

همچو عقل از ورای چرخ کبود

دیده نابوده هرچه خواهد بود

به خدا ار به زیر چرخ کبود

چون منی هست و بود و خواهد بود

پیش از این بس که بود چرخ کبود

زین سپس بس که نیز خواهد بود

ای نگاری که زیر چرخ کبود

نبود مثلت و، نخواهد بود

طرفه در ماند کاین چه شاید بود!

چوبی از شاخ آن درخت ربود

تو چه دانی درین میانه چه بود ؟

کین چرا پیش ازان خلیفه نبود ؟

کیست کو را دو چشم بینا بود

پس رخ خوب او دلش نربود؟

مرغ جایی رود که چینه بود

نه به جایی رود که چی نبود

آن فغان و خروش کانجا بود

کس ندیده است زیر چرخ کبود

تا که گردان شده است چرخ کبود

غیر او را چنین مقام نبود

نور در خانه ‌ ها چو عاریه بود

رفت خود ماندند کورو کبود

ماند بر جا چنانکه اول بود

این زمین بسیط و چرخ کبود

خاص‌تر ز آن همه کنیزی بود

افتی در ته سپهر کبود

کار در دست بنده خود چه بود؟

همه از تست وز تو بد چو بود؟

نقل بی عقل جز گمان نبود

خر چه داند که زعفران چه بود