بیش از این در میان چاه مپای

دست بر حبل زن‌، زچاه برآی

شعر بگذار و گرد شرع درآی

که شریعت رساندت به خدای

بی ریا در ره طلب نه پای

خالصا مخلصاً برای خدای

از سر نفس خیز بهر خدای

تا شوی روشناس هردوسرای

تا توانی به خنده لب بگشای

سردندان به خنده در منمای

ای درون پرور برون آرای

وی خردبخش بی‌خرد بخشای

چیست عقل اندرین سپنج سرای

جز مزوّر نویس خط خدای

چون برون آمدی ز جان و ز جای

پس ببینی خدای را به خدای

زیر گردون به امر و صنع خدای

ساخته چار خصم بر یک جای

پس چو مطلوب نبود اندر جای

سوی او کی بود سفرت از پای

داشته زیر آسیای تو پای

که نگه داشتش خدای خدای

داد رزق تو از دو دست و دو پای

زین بگیر و از آن برو هر جای

به حقیقت بدان که هست خدای

از پی حکم و حکمت بسزای

نزد تست آنکه از پی شو و آی

کاسهٔ تو چهار دارد پای

چون قناعت کند به ویران جای

پرِ او به بود که فرّ همای

نیست علت پذیر ذات خدای

تو به علّت کنون چه جویی جای

گر بگوید به مرده‌ای که برآی

مرده آید کفن‌کشان در پای

جان بی‌نان به کس نداد خدای

زانکه از نان بماند جان بر جای

دل شده تا به آستان خدای

روح گفته من اینکم تو درآی

گفت بگذاشت راضیم ز خدای

آنچ رزق منست ماند به جای