وز پی یک دو نان به رعنایی

خواند او را به حاتم طایی

بلکه مرد سخن به هر جایی

چون زنان کم جهد به هر پایی

خسروا، از کمال دانایی

روی دولت همی بیارایی

گاه مال زمین همی ‌بخشی

گاه فرق فلک همی سایی

حرب جویان نهان شوند از بیم

[...]

تاج دین ، در بسیط عالم نیست

بی ثنای تو هیچ دانایی

نه چو قدر تو هست گردونی

نه چو جود تو هست دریایی

اختران سپهر کی بینند

[...]

این همه چابکیّ و زیبایی

این چنین از کجا همی‌آیی

چون مه چارده به نیکویی

چون بت آزری به زیبایی

مه نخوانم تو را معاذالله

[...]

ای همه دلبری و زیبایی

بر دلم هیچ می‌نبخشایی

دل مسکین فدای رنج تو باد

شاید اندی که تو برآسایی

ای سرم را ز دیده لایق‌تر

[...]

ای که در عشق صبر فرمائی

من ندارم سر شکیبائی

بی رخ آنکه جان بدو زنده ست

صبر را کی بود توانائی

لاله از شرم اوست سوخته دل

[...]

روشنی پیش اهل بینا‌یی

نه به صورت به صورت‌آرایی

به یک اندیشه راه بنمایی

به یکی نکته کار بگشایی

زحل از دلو با قوی‌رایی

خصم را داده باد پیمایی

هر یکی با هزار زیبایی

گوهرافروز نور بینایی

باز خود را به صد توانایی

داد چون زیرکان شکیبایی

که‌آنچه من پیش تو به تنهایی

پیشکش کردم از توانایی

آتشی گر زدم ز خود‌رایی

من از آن سوختم تو بر جایی

از عرب تا عجم به مولائی

سر فشانیم اگر بفرمایی

خرده‌کار‌ی به کار بنایی

نقشبندی به صورت‌آرایی

تا بدانجای کز چنان جائی

تا زمین بود نیزه بالائی

من که دریافتم چنین جائی

شاد گشتم چو گنج پیمائی

آمدند از کشی و رعنائی

با هزاران هزار زیبائی

در میان آن عروس یغمائی

برده از عاشقان شکیبائی