عزت آن جهان همی باید

گر ذلیلم در این جهان شاید

چون زمدح آب روی نفزاید

گر نگویی مدیح هم شاید

هر که را عز آن جهان باید

دامن دل به بد نیالاید

پیشتر زآنکه مرگ پیش آید

از چنین مرگ زندگی زاید

عشق در هر وطن فرو ناید

حجرهٔ خاص عشق‌، دل باید

تا دلت چشم سربنگشاید

شاهد عشق روی ننماید

دیده را دیدهٔ دگر باید

تا بدان دیده دیدنش شاید

عزّ وصفش که روی بنماید

عقل را جان و عقل برباید

به دلیلی حواس کی شاید

گوز بر پشت قبّه کی پاید

باطل است آنچه دیده آراید

حق در اوهام آب و گل ناید

نعل او فرق عرش را ساید

لعل او زیب فرش را شاید

لقمه دیدی که مرد می‌خاید

گندمی زان میان برون آید

هست حق جز به نیست نگراید

زاد این راه نیستی باید

در جهان آنچه رفت و آنچ آید

وآنچه هست آن چنان همی باید

بد ازو در وجود خود ناید

که خدا را بد از کجا شاید

روز بهر خروس کی پاید

چون شود وقت خور برون آید

جان به حضرت رسد بیاساید

وآنچه کژّ است راست بنماید

با حیات تو دین برون ناید

شب مرگ تو روز دین زاید

لام لطفش چوروی بنماید

دال دولت دوال برباید

کار تو جز خدای نگشاید

به خدای ار ز خلق هیچ آید