غم در آنست کز تن آسانی

بی‌غمی را تو غم همی خوانی

هست ترکیب نفسِ انسانی

نفسی و عقلی و هیولانی

این چنین جلف و بی‌ادب زانی

که تو تازی ادب همی خوانی

آدمی مرده در غم نانی

آن دوال رکاب چون کانی

شتر مست در بیابانی

کرد قصد هلاک نادانی

قیمت روزگار آسانی

به سرِ روزگار اگر دانی

گفت با او ز روی نادانی

سبکی چیست در گران جانی

مطلب گرچه جزم فرمانی

پیکی از مقعدان زندانی

با بدان کم نشین که بد مانی

خو پذیر است نفس انسانی

سرّ این چیست خود تو می‌دانی

زانکه مقصود کار دو جهانی

ورنه از آدمی ز شیطانی

هرچه خواهی بکن تو به دانی

تو که در بند آبی و نانی

کی جهان و نهان او دانی

سال و مه مانده در غم نانی

وز لباس علوم عریانی

رازق خویش را نمی‌دانی

بندهٔ آب و چاکر نانی

تو ز جان فوت و موت می‌دانی

ز آتش ایمن ز فقر ترسانی

تو به گوهر ورای دو جهانی

چکنم قدرِ خود نمی‌دانی

آن به هر علم حیدر ثانی

آنکه خوانی ورا قهستانی

تو در این دَور جور سلطانی

کار بر وفق طبع می رانی

خواجه این خرده را مگردانی

خو پذیر است نفس انسانی

در محاسن به کار دو جهانی

چون محاسن سپید و نورانی