هرکجا ترّهات او خوانند

ژاژ طیان چو موعظه دانند

ابلهی را خدایگان خوانند

ریش خود می‌ریند و شادانند

زین سپس تا همی سخن رانند

حکمای زمانه این خوانند

زانکه در دهر سگ پرستانند

راست چون موش آفت نانند

حکما طبع آسمان دانند

انبیا روح این و آن خوانند

ملکوت این سخن چو برخوانند

حرز و تعویذ خویش گردانند

عالمی در ره تو حیرانند

پیش و پس هیچ ره نمی‌دانند

عقل و فهم ارچه هر دو تیزروند

چون به کارت رسند درمانند

جان و دل گرچه عزتی دارند

[...]

در جهان سه نظامیئیم ای شاه

که جهانی ز ما به افغانند

من به ورساد پیش تخت شهم

و آن دو در مرو پیش سلطانند

به حقیقت که در سخن امروز

[...]

تا به ارمن رسیده‌ام بر من

اهل ارمن روان می‌افشانند

خاصه همسایگان نسطوری

که مرا عیسی دوم خوانند

عیسی و چرخ چارم انگارند

[...]

زان سعادت که در سرت دانند

مقبل هفت کشورت خوانند

همه در کار خویش حیران‌ند

چاره جز خامشی نمی‌دانند

خار کان انگبین بر او رانند

زیرکانش ترانگبین خوانند

شعر، در عالمی که مردانند

بازی کودکان همی خوانند

آسیا سنگ ده هزار منی

به دور مرد از کمر بگردانند

لیکن از زیر به زبر بردن

به هزار آدمیش نتوانند

گرچه هر دو به یکدیگر مانند

لیک دانم که عاقلان دانند

زهر و تریاق اگرچه یکسانند

عاقلان فرق هر دو را دانند

تا از آن رنگ گوهرش دانند

بر سرش زر ز جهل افشانند

ملک و دیو هر دو ضدانند

همدگر را به طبع می‌رانند

تخم آبی و س ی ب هم مانند

باغبانان چو روز میدانند

همه نام ورا ز جان خوانند

همه اش خالق جهان دانند