این زمان هم بر آن همی دانش

ورنه قایل شوی به نقصانش

چنبر ماه نعل یکرانش

کرهٔ چرخ گوی میدانش

آه ازین شب که نیست پایانش

وای دردی که نیست درمانش

چون به دستم نمی فتد چکنم

شبکی شمعی از شبستانش

در دماغ دلم نمی آید

[...]

همه عالم چو شبنمی دانش

غرق بحر محیط گردانش

نقطه در الف نظر می کن

الفی در حروف می خوانش

هر خیالی که در نظر آید

[...]

هفت هیکل به ذوق می خوانش

معنی یک به یک همی دانش

سخنی عارفانه می گویم

از لب دُرفشان خندانش

سر بینداز بر سر میدان

[...]

عقل را نایب خدا دانش

خاطر او ز خود مرنجانش

هر کتابی که عقل بنویسد

عاقلانه به عقل می‌ خوانش

عقل را نایب خدا دانش

خاطر او ز خود مرنجانش

هر کتابی که عقل بنویسد

عاقلانه به عقل می خوانش

یک الف را سه نقطه می خوانش

هم الف را یگانه می دانش

که نرفته ست تا سر خوانش

ننشسته طفیل مهمانش

وان که ضعفی بود در ایمانش

نبود زان گذشتش آسانش

گرچه خوانند شاه و سلطانش

گوش ننهد کسی به فرمانش

به ز سعد و سرای و ایوانش

ذکر سعدیست در گلستانش

روزه بگشاد روزی از خوانش

ریگی آمد ازان به دندانش

گوز خر گر جهد ز کون دهانش

آفرینها شود نثار بیانش

به خدا راست آشکار و نهانش

کرده رفع دویی دلش به زبانش

شده از موج چرک دامانش

همچو قمری سیه، گریبانش

هوس خاتم سلیمانش

رفته از دل ز شوق انبانش

دایه در کودکی به دامانش

شیردان داده جای پستانش

آسمان را نجوم رخشانش

خجل از خایه ی غلامانش

سبزی بخت، سبزی خوانش

نمک حسن در نمکدانش