به قناعت زیم به کم راضی

نکنم یادِ نعمت ماضی

اندکی طعمه را شود راضی

یاد نارد ز طعمهٔ ماضی

آن شنیدی که رفت زی قاضی

تا کند خصم خویش را راضی

گفت گشتم به حکم تو راضی

چون بُوَد خشم شحنه و قاضی

گر بُدی زنده یوسف‌القاضی

به نیابت ازو شدی راضی

قطب دین ، گر برفت نصرة دین

شد بشمشیر ملک را قاضی

خلد الله دولة الباقی

قدس الله مهجة الماضی

نه تو آنی که دی دل تو نبود

در جهان جز به انوری راضی

چون که امروز هیچ می‌نبری

به زبان نام حالت ماضی

در سر قاضی ار کله کردی

[...]

خواه و ناخواه گشته ‌ ام راضی

کرده ‌ ام ترک حالی و ماضی

کانچه از شحنه ماند و قاضی

نشود به زن بیش از آن راضی

یا دهندش نیابت قاضی

تا فراموش گرددش ماضی

عصمت است اینکه نیستی قاضی

که چو باشی ز خواجه ناراضی

آصفا، من زر از عسس ببرات

چون ستانم تو باش خود قاضی

از عسس خانه ام خلاصی ده

که بجرمانه هم شدی راضی

گر شویم از دلیل هم راضی

وارهیم از تحکم قاضی

کشدم آن بخانه ی قاضی

کندم این بمرگ خود راضی

یا بدارالقضا بشو راضی

تا کند پوست از سرت قاضی

هست اشرف برادرم قاضی

که از اویند شاهدان راضی

چون شود مرد لشگری قاضی

شود انسان ز قاضیان راضی

نیستیم از قضاوتش راضی

خر جولا به از چنین قاضی

چون نمایم کلاه خود قاضی

نیستم زبن قضیه ناراضی