تنت از چرخ و طبع دارد ساز

این و آن ساز خویش خواهد باز

این که دل نام کرده‌ای به مجاز

رو به پیش سگان کوی انداز

عشق با سربریده گوید راز

زانکه داند که سر بود غماز

گوشه‌ای گیر زین جهان مجاز

توشهٔ آن جهان درو می‌ساز

هر که زی او رود به صدق و نیاز

یابد او نیز همچو او اعزاز

مرو آزرده گر ز خانهٔ ناز

اندکی دیر می‌رسد آواز

پا مکن از گلیم خویش دراز

صعوه با باز کی کند پرواز

رو نکوئی کن و در آب انداز

که دهد ایزدت به صحرا باز

راز عشق تو با که گویم باز

که مرا جز تو نیست محرم راز

از تو گر جمله ناز هست و عتاب

نیست از من، به غیر عجز و نیاز

ای که بر رخش عزتی تو سوار!

[...]

دو سه روزی به روزه مانده که باز

خم شود قامتم ز بار نماز

حالیا از پی کلوخ انداز

ساغر می به گردش آواز باز

خواجه در آرزوی عمر دراز

که رسد ناگهش زمانه فراز

ملک الموت گویدش در گوش

که فراز آمد آن زمان دراز

خسته گرددش هر دو دست قوی

[...]

مطربا پرده دگر بنواز

تا که بی پرده بر بگویم راز

ساز کن نغمه عراق که ما

بازگشتیم از طریق حجاز

حرم ما حریم میخانه است

[...]

تا کی ای شاعر سخن‌پرداز

می‌کنی وصف دلبران طراز

دفتری پر کنی ز موهومات

که منم شاعر سخن‌پرداز

ذم ممدوح گه کنی ز غرض

[...]

خسروا ای که ز ابر احسانت

گشته سیراب کشت آز و نیاز

آفتاب از رخ تو جسته فروغ

آسمان بر در تو برده نماز

آب از جوی رفته را «ارجوا»

[...]

با علی هر که ایستد به نماز

با خدای یگانه گوید راز

چند در پرده می سرائی راز

ای ز شور تو در جهان آواز

آن دو یار موافق دمساز

خواستند از نشیب شد بفراز

از اشرار تموز تن بگداز

مرغ اندیشه مانده از پرواز

هر چه افزون دهد عطا و نیاز

حق مر او را زیاده بخشد باز

نه بر او نذر می رسد نه نیاز

بگل از وی بدیگری پرداز