بروم باهنر همی سازم

وز هنر بر فلک سرافرازم

فرصتی نه که چست برتازم

در چنان منزلی وطن سازم

مگر از شرع چاره‌ای سازم

تا در آتش چو روی نگدازم

در دَمِ اژدها مکان سازم

یا به دندان مار بگدازم

از غم جان و دین نپردازم

که روان سوزم و مکان سازم

از بلا کنج از آن نپردازم

تا ترا کنج عافیت سازم

گوری آمد‌، بگو که چون تازم‌‌‌؟!

وز سرش تا سمش چه اندازم‌‌؟

قفل گنج گهر بیندازم

با به‌افتاد شاه در سازم

گر خبر باز دادی از راز‌م

ور نه حالی سرت بیندازم

باز در دست چرخ بد سازم

پایمال جهان طنازم

هجر، بر دوخت دیده ی طربم

عشق بدرید پرده رازم

نیست پای گریز، می باشم

[...]

تا نوایی ز عشق آغازم

وین چنین تحفه‌ها بپردازم

تا دگربار مستی آغازم

وین غزل را انیس خود سازم:

همه روز اتّفاق می‌سازم

که به شب با خدای پردازم

آن چنان ره به خویش کن بازم

کز تو با دیگری نپردازم

از بدی و ددی مده سازم

وز بدان و ددان رهان بازم

بهر آن دفتری ز نو سازم

داستانی دگر بپردازم

به که یکدم به خویش پردازم

چاره کار خویشتن سازم

کو رفیقی که بشنود رازم

واندر این شب شود همآوازم

تا به تدبیر ملک پردازم

کار از کار ماندگان سازم

چون ازین کارها بپردازم

بهر منزل به هر طرف تازم