جز دو سه لات روزنامه‌نگار

کز چپ و راست داخلند به کار

من در اینجاگرسنه و بیکار

گرد من ده دوازده نان‌خوار

زد به ذوق و ادب معارف جار

شد فلان‌، اوستاد و مرد بهار

آن وزبری که نیست مردم‌دار

بهتر از اوست گرگ مردمخوار

پیش این رنگ و پیش این رخسار

پرده برکش ز دست گوهربار

این چنین بود احمد قاجار

شاه مشروطه بود و کم آزار

جود بیحد، کند به فقر دچار

بخل و امساک‌، خواری آرد بار

بشکند بند و بگسلد افسار

جفته کوبد به گنبد دوار

در خیابان باغ‌، فصل بهار

می‌چمید آن گراز پست شعار

بر سر بام لاجورد نگار

گرم جنبش شدند و گشت و گذار

آنچه را فایدت بود بسیار

او بگیرد به روزگار قرار

ترسم از شومی تو آخر کار

شود این مملکت به مرگ دچار

چون که چیزی نبودم اندر بار

ننهادم به مشت او دینار

تا از این ره شود به کار سوار

بنهد گنج درهم و دینار

سردسیری به دامن کهسار

سر بهم داده گلبن و اشجار

زی فروغی شدم نخستین بار

تا ببینم چه کرد بایدکار

گفت دارم بدین حدیث اقرار

که مرا سخت باشد آخرکار

باز کن روزنامه‌ای چو نگار

وز هنرهای خود بیا و بیار

دید درکوی لاشهٔ مردار

روزه بگشود بر چنان افطار

زین حرام ای رفیق دست بدار

تا دهد خوشهٔ حلالت بار