چون منی را فلک بیازارد

خردش بی خرد نینگارد

هر زمانی چو ریگ تشنه ترم

گرچه بر من چو ابر غم بارد

چون بیفسایدم چو مار غمی

[...]

شاه را طبع در نشاط آرد

می که با او خورند بگوارد

چشم بد دور صورتی دارد

که شجاعت ازو همی بارد

این همه پر دلی به کار آرد

تیغ بر خاک خشک بگذارد

زود یک پای چست بردارد

راه آیم روم به پیش آرد

در سرود حزین که بردارد

لب و دندان او شکر بارد

دیده گر در فراق خون بارد

حق او هم تمام نگزارد

ای که از بهر خدمت در تو

بست دولت میان و کام گذارد

پیش از آن کم زمانه آش کند

فضل کن سیدی فرست آن آرد

هر که از دیدن تو خرم نیست

[...]

هرکه او تخم کاهلی دارد

کاهلی کافریش بار آرد

تو مر آنرا که رخ به حق نارد

بت شمر هرچه داند و دارد

داند اعمی که مادری دارد

لیک چونی به وهم در نارد

واندران شهر مرغ نگذارد

زآنکه در ساعتش بیوبارد

چون تصعد کند فرو بارد

فصد تسکینی اندرو آرد

دشمنش را اجل دوان آرد

که هوا مر ورا هوان دارد

شیر روباه را نیازارد

لیک صد گور زنده نگذارد

آنکه صدساله را به حرب آرد

بی‌شک او را به کشته انگارد

نه هرآنکس که کرسیی دارد

مشکل سایلی برون آرد

عامل ار هیچ شرط بگذارد

خرد او را به شحنه بسپارد

علم آنجا چو رخ به خلق آرد

مزد دانش به خلق نگذارد

تا از او جانور نیازارد

جز به مردار سر فرو نارد