ویحک ای ابر گنهکاران

سنگک و برف باری و باران

روی چون حاصل نکوکاران

زلف چون نامه گنهکاران

غمزه مانند آرزوی مضر

در کمینگاه طبع بیماران

خیره اندر کرشمه چشمش

[...]

منم آن مفلسی که کیسهٔ من

ندهد شادیی به طراران

سیم در دست من نگیرد جای

چون خرد در دماغ می خواران

مستی از صحبتم بپرهیزد

[...]

منشین با بدان و بدکاران

باش دائم رفیق دینداران

هست لاخیر زور زرداران

همچو لا شیئ عقل می خواران

کس چو ما دید خیره غمخواران

می‌گذاریم خواب بیداران

که نبینند همچو بیداران

ذات او خفتگان و طرّاران

برگرفته به فضل بی‌یاران

کله از تارک وفاداران

زانکه نازیرکان و طرّاران

گِل فرستند سوی گِل‌خواران

گر نه‌ای جامهٔ ستم‌کاران

پس چرا بی‌خودی چو می‌خواران

کشته گشتی اجل ز خون‌خواران

گر نبودی اجل هم از یاران

هست شادی دل ستمگاران

خوش و اندک چو خواب بیماران

ای بسا نیزه‌های جبّاران

پار پار از دعای غم خواران

علم او دستگیر دینداران

قلمش چون ربیع با باران

این نه عیبست نزد هشیاران

زانکه بس خفته‌اند بیداران

از پی رغبت خریداران

در تو معلوم طبل عطّاران

شاه بهرام گور با یاران

باده می‌خورد چون جهاندار‌ان

گفتم ای دستگیر غم‌خواران

بهترین همه جهانداران

کرد شکلی به غمزه با یاران

تا شدند از برش پرستاران

ای بسا بوالفضول کز یاران

آورَد کبر در پرستاران