کرده از دشمنان دین چو سحاب

خامهٔ ریگ را به خون سیراب

لطف او داده بیخِ دین را آب

قهر او کرده قصرِ کفر خراب

کودکان راست فرش و بستر خواب

مرد را ذوالفقار همچون آب

به یکی خانه خود نداری تاب

وز وجود تو خانه گشته خراب

مکن از ظن به سوی علم شتاب

زانکه در ظن بود خطا و صواب

از مقلّد مجوی راه صواب

نردبان پایه کی بود مهتاب

علم جُست از درون اهل صواب

همچو در جوی خُرد روشن آب

ساخته راه را همه اسباب

سوی منزل رسیده در تک و تاب

بود نهرالمعلی این را باب

زن ز کرج آب دجله گشت حجاب

زن بدو گفت کامشب اندر آب

منشین جان خود هلا دریاب

باز چشم تو در ره اسباب

هست سوی شراب و جامهٔ خواب

سگ دیوانه را بکش به عذاب

زانکه اندر ره درنگ و شتاب

ایمن آنگه شوی ز محنت و تاب

که خوری شربتی ز بادهٔ ناب

دل ز بند تو خوش بُوَد به عذاب

چه عجب کز نمک خوش است کباب

زین نکویان یکی ز روی عتاب

پشت غم را خمی دهد ز نهاب

زانکه در جان به واسطهٔ اسباب

زفتی از خاک رُست و ترّی از آب

این هم از فعل تست کاندر تاب

از سرِ آب رفته‌ای به سراب

آتش جان تو بدست صواب

شسته‌اند اختران به هفتاد آب

موش را موی هست چون سنجاب

لیک پاکی نیاید از دریاب

به لگد بام خانه کرده خراب

کیست این مدّعی بی‌خور و خواب