دانشا! چون دریغم آیی از آنک

بی‌بهایی و لیکن از تو بهاست

بی تو ار خواسته مبادم و گنج

همچنین زاروار با تو رواست

با‌ادب را ادب سپاه بس است

[...]

گر فراموش کرد خواجه مرا

خویشتن را به رقعه دادم یاد

کودک شیر‌خواره تا نگریست

مادر او را به مهر، شیر نداد

چند بردارد این هریوه خروش

نشود باده بر سرودش نوش

راست گویی که در گلوش کسی

پوشکی را همی بمالد گوش

عیب باشد به کار نیک درنگ

گر شتاب آمد ای رفیق ملام

عاقبت را هم از نخستین بین

تا به غفلت گلو نگیرد دام

دانش و خواسته‌ است نرگس و گل

که به یک جای نشکفند به هم

هر که را دانش است خواسته نیست

و آن که را خواسته است دانش کم

خنک این آفتاب و زهره و ماه

که نباشند جاودانه تباه

همه بر یک نهاد خویش دوند

که نگردند هرگز از یک راه

راست گویی ستارگان ملکند

[...]

چون چلیپای روم از آن شد باغ

که ابر بربست باغ را عسلی

ابر چون چشم هند بنت عتبه است

برق مانند ذوالفقار علی

برگزیدم به خانه تنهایی

از همه کس درم ببستم چست

همی نسازد با داغ عاشقی صبرم

چنان کجا بنسازد بنانج باز بنانج

عشق او عنکبوت را ماند

بتنیدست تفنه گرد دلم

کفلش با سلاح بشکفتم

گرچه برتابد آن میان و سرون

چون تن خود به برم پاک بشست

از مسامش تمام لؤلؤ رست

نرم‌نرمک از برم بیرون شد

مهرش از آنچه بود افزون شد

چون برون کرد زو هماره و هنگ

در زمان درکشید محکم تنگ