گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

پاس این حرف تو دارد دیدة بیدار ما

کشت ما را تغافل یار بی‌پروای ما

با وجود این دیت می‌خواهد از ماوای ما

ما بشیر خامشی طفل زبان پرورده‌ایم

تند بر گوش تغافل می‌خورد غوغای ما

وصل شد باعث جدایی ما

خصم ما گشت آشنایی ما

گرد ما هم به دامنی نرسید

چه رسا بود نارسایی ما

در چمن بال بسته‌تر گشتیم

[...]

گلِ بی‌رنگِ عشق چیدة ماست

ساغر زهر غم کشیدة ماست

رخش امّید تا به کی تازیم

وحشی مدّعا رمیدة ماست

خاطرش از طرب مرنجانید

[...]

بر دل از داغ غم قیاسی نیست

خانة کعبه را پلاسی نیست

تکیه کم کن به عقل در ره عشق

پی این خانه بر اساسی نیست

هر کجا عشق دعوی آغازد

[...]

عشق ظاهر نمی‌توانم کرد

کشف این سرّ نمی‌توانم کرد

چه دهی توبه‌ام دگر زاهد

من که آخر نمی‌توانم کرد

مردم از حیرت و ترا در عشق

[...]

به جفا چون بتان قرار کنند

فکر عشّاق بیقرار کنند

تیره‌تر تا کنند عاشق را

دستة زلف، تار تار کنند

هر دم از جلوه گر دلی نبرند

[...]

راز در دل از آن نهان دارم

که به دل یارِ رازدان دارم

گر دل از جور دشمنان بشکست

مومیایی دوستان دارم

گرچه سر برنکرده‌ام ز زمین

[...]

حال خود را خراب می‌بینم

مرغ دل را کباب می‌بینم

تا دَمِ آبِ تیغ او خوردم

بحرها را سراب می‌بینم

مردمی‌های چشم او بگذشت

[...]

دل به یاد تو سرخوش است همان

شعلة شوق سرکش است همان

پر برآوردم از خدنگ جفا

مژه دستی به ترکش است همان

کرد آشفته، خاطرِ جمعی

[...]

از گل آوازه‌ای شنیدی تو

آنچه من دیده‌ام ندیدی تو

عالمی را ز نکته پر کردم

کاش یک نکته می‌شنیدی تو

مُردم از خسرت تو و شادم

[...]

حبّذا هند کعبهٔ حاجات

خاصه یاران عافیت‌جو را

هر که شد مستطیع فضل و هنر

رفتن هند واجبست او را

داد از دست سیل حادثه، داد

که ازو شد گُل بلا سیراب

سیلی از کوه غم فرود آمد

که ازو چشم فتنه شد بی‌خواب

وه چه سیل؛ آسمان سیّالی

[...]

شه دین میرزا حبیب‌الله

صدر کل گشت و هست در خور آن

که همان نام اوست تاریخش

چون صدارت فزود بر سر آن

یکی از دوستان راست مزه

که ازو گرد فقر راست مزه

چاک دل دوخته به رشتة فقر

همچو دل سوخته به رشتة فقر

دست در دامن فنا زده‌ای

[...]