چشم او آشیانهٔ دل ما

حلقهٔ زلف خانهٔ دل ما

اشک ما حلقه ایست سربسته

رازدار فسانهٔ دل ما

عشق آتش مزاج گل رویان

[...]

شب خیالم به خواب دید ترا

چقدرها به بر کشید ترا

مور ره یافته به خرمن گل

یا خط عنبرین دمید ترا

پای تا سر مزه است اندامت

[...]

از تف آه من بسان حباب

فرش و دیوار و سقف خانه شد آب

شعلهٔ حسن او بسوزاند

کز نقابش کنی ز چادر آب

هر سحرگه زجام آئینه

[...]

شکرین لعل او مکیدهٔ ماست

کوچهٔ زلف او دویدهٔ ماست

یار ما آمد و صفا آورد

بادهٔ بی غش رسیدهٔ ماست

مزهٔ ما دل کباب بس است

[...]

خون دل تا شراب احمر ماست

گردش رنگ دور ساغر ماست

خاک گردید بر شدن بفلک

شیوهٔ عجز زورآور ماست

بطپیدن زخویشتن رفتم

[...]

تا لبم همزبان خاموشی است

سخنم ترجمان خاموشی است

نگه عجز بی زبانانت

ترجمان زبان خاموشی است

مأمنی در جهان اگر باشد

[...]

لبت از خود شراب می طلبد

دلم از خود کباب می طلبد

از می لاله گون لبی ترکن

باغ حسن تو آب می طلبد

هر که از شوخی تو آگاه است

[...]

دل ز جانانه می تواند شد

کعبه بتخانه می تواند شد

چون فلاطونی اختیار کند

دل که دیوانه می تواند شد

چاک چاکست بسکه دل ز غمت

[...]

غنچه مانند این دهن باشد

چون دهان تو بی سخن باشد

پی بوحدت بریم از کثرت

خلوت ما در انجمن باشد

گل داغ تو بر زمین دلم

[...]

هر که چون صبح خودنمایی کرد

پیرهن بر تنش قبایی کرد

عشوهٔ لاجوردیی که تراست

رنگ روی مرا طلایی کرد

چون توان دید ماه را کامشب

[...]

رفت می نوشیم ز یاد آخر

شیشه از طاق دل فتاد آخر

خال او از ستاره سوختگی

پا به زنجیر خط نهاد آخر

آه دل را ز جای خود برکند

[...]

یار می آید و به استقبال

می روم دمبدم ز حال به حال

هر چه شد دلنشین عزیز بود

مردم چشم آینه است مثال

چون تصور کنم میانش را

[...]

بسکه تلخی چشانده هجرانم

مزه گردانده شیرهٔ جانم

ریخت دردت چو غنچهٔ لاله

یک بغل داغ در گریبانم

انکسار مرا تماشا کن

اعتبار مرا تماشا کن

بار دل می کشم ز بیکاری

کارو بار مرا تماشا کن

داغ داغ است لخت لخت دلم

[...]

صحبت بی نفاق یاران کو

گل بی خار این گلستان کو

مرض بیغمی شفا طلبست

آب نیسان چشم گریان کو

سر و سامان عاشقیم کجاست

[...]

خوبی تن ز فیض جان باشد

رونق خانه، میهمان باشد

قفل حیرت نهد نگه بر چشم

دزد این خانه پاسبان باشد

پیکرم را گداخت سوز درون

[...]

پادشاهی است شه رضا امروز

که نه در فکر تخت و دیهیم است

در زمینی بنای تکیه گذاشت

کآب و خاکش به از زر و سیم است

در کنار دل آن مکان شریف

[...]

شکر لله که هجو کس گفتن

فطرت عالی مرا نه فن است

نشده در هجای کس جاری

تا زبانم مجاور دهن است

هر قدر خاطرم ز کس رنجد

خامشی پیشهٔ زبان من است

شعر گفتن به کیش من در هجو

هتک ناموس حضرت سخن است

خان والا نژاد ابراهیم

که علی را به جان و دل بنده است

آنکه نور غلامی مولا

از جبینش چو مهر تابنده است

بر دل اوست مهر مهر علی

[...]