بی تو دارم ز جدا مردن بیم

روی بنما که کنم جان تسلیم

شد دو نیم از تو دل خسته چرا

از من خسته دلی بر یک نیم

دارم ای اختر فرخنده ز تو

[...]

بر تو مفتوح ز هر حلقه «میم »

روزن نعمتی از باغ نعیم

گاو را ذبح کن از خنجر بیم

پشت ماهی ببر از اره دو نیم

قرص مه را پی یک مشت لئیم

به سر انگشت کرم کرد دو نیم

بو که نقد خود ازین ورطه بیم

برد از رهزنی دیو سلیم

بر دلش تازه کند عهد قدیم

سازدش در حرم لطف مقیم

کرده تمییز صحیحش ز سقیم

به ترازو زنی طبع سلیم

داشت آن شاه به بالین دو حکیم

هر دو دانا و خردمند و کریم

آنچه بر وحدت ذات است مقیم

از دو نامش نتوان ساخت دو نیم

بود تا بود در آن پاک حریم

همچو پاکان به دل پاک مقیم

هیچ غم نیست اگر دزد لئیم

افکند رخنه به بستان یتیم

عقد همیان به کمرگاه لئیم

اژدهاییست درون پر زر و سیم

بر تو یک مو نشود یافت سلیم

بلکه گردد همه چون فرق دو نیم

گفت جا داشت در آن محفل بیم

زیر دندان من این درهم سیم

یا گرانی کشدت سوی جحیم

یا سبک بگذری از وی چو نسیم

ای تن ما ز تو چون موی از بیم

فرق وار از تو دل ما به دو نیم

گرچه کوهیست گناه تو عظیم

کاهش کوه دهد حلم حلیم

بی رضای تو گل باغ نعیم

هست بر سینه ما داغ جحیم

ای ز بیمت دل عشاق دو نیم

خطر مخلص راه تو عظیم

گفت با خاصگی آن مرد حکیم

کای ز جاه آمده در چاه مقیم