نتوانی که زنی از پی دم

تا نبندی لب از آغاز به هم

مرد راهش که رود پی زده گم

رخش او راست فلک کاسه سم

آن که بی لوح و قلم کرده رقم

بر سر لوح عدم حرف قلم

مهره‌مهره بکَنش از سرِ هم

شو از آن مهره‌کش سلک عدم

گشته در قرب حق اند اکنون گم

رضی الله تعالی عنهم

نور بود او و خط تیره ظلم

شود نور و ظلم جمع به هم

ساعد کج رقمان ساز قلم

زان ازان قاعده راست رقم

عالم و عالمیان در وی گم

همچو یک قطره نم در قلزم

گر نبودی سخن تازه رقم

نشدی لوح و قلم لوح و قلم

گه کشد در ته ران مرکب جم

گه به روم آورد از هند حشم

لبشان با دم عیسی همدم

کفشان راحت هر رنج و الم

چون بنفشه قد خود ساخته خم

گر سر افکنده نشینی و دژم

کرد یک رخنه درین سور آدم

سور فردوس بر او شد ماتم

ای کشیده به جهان خوان کرم

حاضر خوان تو الوان نعم

باش همچون گل خندان خرم

چند چون غنچه کشی رو در هم

خواست ابلیس که آن فیض کرم

باز برد به فریب از آدم

بر سر آب نهادند قدم

برتر از باد کشیدند علم

آنچه بخشند چه بسیار و چه کم

نیست بر گشتن ازان طور کرم

ما چو صبح از تو به صدقیم علم

جز به مهرت ز ازل نازده دم

ناگهان مخلصی از ملک عجم

زد به سر منزل آن قوم قدم