هر عروسی که کنون در چمن است

همه در حیرت و حسرت چو من است

شاخ از قطره چو سیمین سمن است

برگ در روضه چو زرین مجن است

آب بر شاخ بهنگام سحر

[...]

سیزده جنس نهاده است نبی

که همه مسخ شدند و همه هست

ز آن یکی خرس که بد خنثی طبع

دیگری پیل که شد فسق پرست

من خری دیدم کو مسخ نبود

[...]

حوری از کوفه به کوری ز عجم

دم همی داد و حریفی می‌جست

گفتم ای کور دم حور مخور

کو حریف تو به بوی زر توست

هان و هان تا ز خری دم نخوری

[...]

دل و جانم بره جانان است

گر بدو باز رسم جان آن است

پای در دامن صبر آرم از آنک

دست دست ستم هجران است

آن چه من می کشم از فرقت او

[...]

ای که نه شقّۀ چرخ اطلس

بارگاهی ز سرا پردۀ تست

بهر شاگردی فرّاشات

بسته جوزا کمر خدمت چست

ماهرویان پس پردۀ غیب

[...]

گر ز خورشید بوم بی نور است

از پی ضعف خود، نه از پی اوست

مستم امروز چنین مستی ‌مست

که زمن نیستی آمد در هست

گرنه پیوسته چنین باید بود

پس چرا عاشق و مستم پیوست

بر من انکار چرا چون همه‌‌اند

[...]

نرگس مست تو خواب آلوده است

لب لعل تو شراب آلوده است

آگه از ناله من کی گردد

چشم مست تو که خواب آلوده است

خویی کز عارض تو باز شده ست

[...]

ای که روی تو حیات جان است

دیده جایت شده جای آنست

ماه را از رخ چون خورشیدت

در شب چاردهم نقصانست

سخن اندر لب تو دل ببرد

[...]

من خراباتیم و باده پرست

در خرابات مغان، عاشق و مست

گوش، بر زمزمه قول بلی

هوش، غارت زده جام الست

می‌کشندم چون سبو، دوش به دوش

[...]

به سر مسند تعلیم نشست

طاعنان را دهن از طعن ببست

گرد عصیانش به رخساره نشست

پشت عهدش ز عصی خرد شکست

از سواد و خط اگر دیده ببست

به کمالش نرسد هیچ شکست

سکه را خطبه لقبداری توست

خطبه را سکه به نام تو درست

بازگشتم به قدمگاه نخست

عزم بر نظم گهر کرده درست

سبحه عقد ثریا در دست

خواست بر گوهر این سبحه شکست

رشته عهد به غزالی بست

سر این رشته اش افتاد به دست

گر شکستی نشد از شعر درست

آن نه از وزن ز بی وزنی توست

می کند وزن سخن نظم پرست

نه ترازوش پدیدار نه دست

پرده سازند و نو اگر پیوست

که پس پرده نواسازی هست