گفت المنت لله که خدای

شد سوی عدل مرا راهنمای

ای ز عدل تو سماوات به پای

نور عدلت ز زمین ظلم زدای

حق این قرب به شکر آر بجای

قرب حق بر سر این قرب فزای

گرچه پیش تو بود ظلم نمای

شاید آن عدل بود پیش خدای

بر دلم روزن حکمت بگشای

عدل در صورت ظلمم بنمای

دل که باشد حرم خاص خدای

حیف باشد که شود وسوسه جای

رخت آن کلبه کن از ترس خدای

بنشین امن ز ترس دو سرای

ای بد آن بنده که در راه خدای

پند ناصح دهدش قوت پای

گه ز ترجیع شوی بندگشای

عقل و دین را فکنی بند به پای

صرصر قهر چو شد حادثه زای

آمد آن جعد معنبر در پای

سخن آنجا که شود دام نمای

صید معنی نشود کام گشای

از درون زنگ تعصب بزدای

بر خرد راه تأمل بگشای

آن یکی در ره دین شیر خدای

وان دگر پنجه به هر صید گشای

فصل و وصل کلماتش نه به جای

فصل پیش نظرش وصل نمای

خال رخساره زده بر کف پای

شده از زیور رخ پای آرای

یکدم از پرده ی غفلت به درآی

باشد این راز شود پرده گشای

رانده ای از حرم قرب خدای

کرده در کوکبه ی دوران جای

سر برآور که در این پرده سرای

میرسد بانگ سرود از همه جای

خار با سوزن مژگان از پای

کند و نالید بدرگاه خدای