ضیغمی نسل پذیرفته ز دیو

آهویی نام نهاده یکران

آفتابی، که ز چابک قدمی

بر سر ذره نماید جولان

گرچه پیوسته همه از زر و سیم

گنجها پر کند این کوه کلان

طرف های کمرش برف و یخست

بخل از این بیش نباشد به جهان

طلع الشمس علی الندمان

فاشرب الراح علی الریحان

غررالورد علی الاغصان

لمعت من طرف الریحان

ای که در خانۀ تو بیگه و گاه

اندر اید همه کس جز مهمان

سفره نان تو گر عورت نیست

چه کنی از همه خلقش پنهان؟

کیست جز نان تو در خانۀ تو

[...]

بدرگاه عماد دولت و دین

که هست ابن یمینش بنده از جان

دو سه فصل از مهمات ضروری

کنم معروض اگر داری سر آن

بدان امید کاندر وقت فرصت

[...]

راز عشقت ز دل آمد به زبان

مهر در ذره نهفتن نتوان

گفتی از چشم تو خون می آید

هرچه می آید ازو در گذران

دهنت دیدم و گفتم شکر است

[...]

راز عشقت ز دل آمد به زبان

مهر در ذره نهفتن نتوان

به قدر هر که آورد ایمان

نخورد غم چو ما بود شادان

می نهد شکر نعمت به دهان

می کند شکر گزاری به زبان

باشد از هر دهنی گشته زبان

هر سر موی به صد نطق و بیان

از زبان گرچه تهی داشت دهان

«لله الواحد» ش آمد به زبان

حیفم آمد که ازان گنج نهان

نشوم بهره ور و بهره فشان

هر چه آن را بود از بود نشان

گر بود منحصر اندر امکان

هستی ساده ز هر نام و نشان

برتر از مرتبه علم و عیان

چون فنا شد به بقایش برسان

بر سر صدر صفایش بنشان

ساخته در قفس تنگ دهان

طوطی ناطقه را گنگ زبان

همچو گو گر بجهی صد میدان

نیست امکان که رهی زان چوگان

شکرگویان تو را جرم زبان

یک نواله ست ازان خوان به دهان

خیز و مصحف بگشا وز قرآن

قصه بلعم و قارون بر خوان