ملکا بنشین بر تخت به کام

می مشکین خور در زرین جام

هیبت سوزان خود خنجر توست

بر مکش خنجر زرین ز نیام

حشمت عدل علایی به جهان

[...]

شرف گوهر اولاد نظام

ملک را باز شرف داد و نظام

صاحب مملکت و خواجهٔ عصر

ناصر دین و نصیر اسلام

بوالمظفر که به عون ظفرش

[...]

سخت با ما تو بخیلی بسلام

نیک مائیم ترا عاشق و رام

جان ما عاشق و تو معشوقه

دل ما صید و سر زلف تو دام

روی و زلفین تو خون آمد و مشک

[...]

ای خجل از رخ تو ماه تمام

آفتابی و سایهٔ تو انام

دیدنی جز رخ تو نیست حلال

خوردنی جز غم تو نیست حرام

می شود انگبین چو بوسه دهد

[...]

کم شده نطق زبانی به نظام

تا ز «لامش » نرسیده ست به کام

مهر و مه را بفکن طشت ز بام

تا برآرند به رسوایی نام

سبحه ای شد پی ابرار تمام

خواندمش سبحت الابرار به نام

گوش را آمده بویش به مشام

سخنش کرده لب ناطقه نام

نه نشان یافت شد از بحر به نام

می نهادند به نومیدی گام

چون خم باده همین داری کام

که کنی پر شکم خود ز حرام

لقمه خشک حلالت در کام

لقمه چرب چه خواهی ز حرام

دید غیر تو حرام است حرام

ورع از ترک حرام است تمام

همچو خورشید مؤنث در نام

لیک در نور یقین مرد تمام

زد حکیمی به لب دریا گام

تا کشد تازه شکاری در دام

چارده ساله مهی بر لب بام

چون مه چارده در حسن تمام

معده غارتگر هر پخته و خام

خورده در هم چه حلال و چه حرام

بود مه طلعت و ماهی اندام

کرد در آب چو ماهی آرام

دید چون حال وی آن طرفه غلام

خویش را در پیش انداخت چو دام

شوق بستد ز کف هر دو زمام

هر دو گشتند ز هم طالب کام

خار بر پشت زنی زینسان گام

دولتت چیست عزیزیت کدام