به سخن ماند شعر شعرا

رودکی را سخنشْ تلو نباست

شاعران را خه و احسنت مدیح

رودکی را خه و احسنت هجاست

گل به باغ آمده تقصیر چراست

ساقیا جام می لعل کجاست

به چنین وقت و چنین فصل عزیز

کاهلی کردن و سستی نه رواست

ای سنایی تو مکن توبه ز می

[...]

یارب این خوش نفس باد صباست

یا نسیمی ز دم مشگ ختاست

جان همی تازه شود زین دم خوش

اینت خرم که دم باد صباست

باغ و بستان را زانصاف بهار

[...]

طره مفشان که غرامت بر ماست

طیره منشین که قیامت برخاست

غمزه بر کشتن من تیز مکن

کان نه غمزه است که شمشیر قضاست

بس که از خصم توام بیم سر است

[...]

با منت کینه و با جمله صفاست

اینهم از طالع شوریده ی ماست

راستی را صنما بی قد تو

کار ما هیچ نمی آید راست

هر گیاهی که بروید پس ازین

[...]

نقش هر لوحه ازین حرف وفاست

طالبان را در فردوس نماست

شکل تشدید کزو شانه نماست

فارق معنی شدت ز رخاست

صدق و عدل آوری و جود و حیاست

که از ایشان به جهان مانده بجاست

از گنه گرچه بدی شیوه ماست

ترک احسان ز تو هم عین خطاست

گرت از نسبت آدم نه اباست

ربنا گو و ظلمنات کجاست

ز آدمی فرد نشستن نه سزاست

آن که از جفت مبراست خداست

دست تو کارگزار از چپ و راست

کرده کار همه تن بی کم و کاست

همچنین عافیت از هر چه بلاست

پیش صاحبنظران عین عطاست

نامه آید به یکی از سوی راست

وان دگر را ز چپ پر کم و کاست

چو شد از هر دو طرف صف ها راست

بانگ جنگ آوری از صفها خاست

خواجه گفت از مژه زان خون پالاست

کز پی عفو طلبگار رضاست

بنده جامی که طلبگار رضاست

مانده در کشمکش خوف و رجاست

گونه چون زر عشاق گواست

کانچه شد گفته بود روشن و راست

دل تو مزرعه تخم وفاست

نم آن مزرعه باران حیاست

آن جوانمرد زنی زیبا خواست

خانه دل به خیالش آراست