عذرخواهی بکن و عفو طلب شو چو فتد

رخنه در قاعده یاری یاران قدیم

ور نیاید به هم آن رخنه به گفتار زبان

در عمارتگریش کوش به خشت زر و سیم

ای کنایت ز سر کوی تو جنات نعیم

شد اشارت بفراق رخ تو نار جحیم

رشک فردوس برین است و نعیم ابدی

دوزخ ما که در آنجاست بما یار ندیم

هست از مهر رخت در دل هر ذره نشان

[...]

حسرتی نیست جز این در دلم از ناز و نعیم

که به پای تو نهم روی و کنم جان تسلیم

تا به کی در حرم کعبهٔ وصلت باشند

دیگران محرم و محروم من از طوف حریم

گرچه دورم ز حریم تو، خدا می‌داند

[...]

منم آن سحر بیان کز مدد طبع سلیم

نبرد ناطقه نام سخنم بی تعظیم

منم آن مایه فطرت که گر انصاف بود

با وجودم نتوان گفت باندیشه فهیم

منم آن بحر لباب ز معانی که بود

[...]

منم آن نشئهٔ فطرت‌ که خمستان قدیم

دارد از جوهر من سیر دماغ تعظیم

ندمیدم ز بهاری‌ که چمن ساز نفس

صبح ایجاد مرا خنده نماید تعلیم

بیش از آن است در آیینهٔ من مایهٔ نور

[...]

دارم آزرده دلی، تنگ تر از دیدهٔ میم

شده ام داغ درین دایره چون نقطه جیم

نشد از شش جهتم راه گشادی پیدا

آه از آن زر، که فتد در گره بخل لئیم

دارم از الفت تن شکوه، که نیکو گفتند

[...]

بندگان را به کف از جود تو حکمیست قدیم

که حرام است طمع جز ز خداوند کریم

جرم من بیحد و عفو تو چو آید بمیان

هر که او را گنهی نیست گناهیست عظیم

گه بسوی کرمت گاه بخود مینگرم

[...]

گر بمیرم به جفای تو عذابی است الیم

ور بگردم ز وفای تو گناهی است عظیم

جان برم ز ابروی تو اشهد بالله که نیست

زیر شمشیر قضا چاره به غیر از تسلیم

ایکه شد ما در فکرت پی وصف تو عقیم

عقل در معرفت ذات تو چون رای سقیم

سر من قابل فتراک کمند تو نبود

لاجرم در سم گلگون تو کردم تسلیم

مرغ شب گر بتواند صفت مهر منیر

[...]

هر که در میکده عشق شد امروز مقیم

نیست فردا بدلش آرزوی باغ نعیم

گر بپاداش عمل دوزخیم من چه عجب

بنشان آتش هجران که عذابیست الیم

گو شفاعت نکند مست مرا زاهد شهر

[...]

ما که امروز گرانان جهانیم اینیم

که سبک روح‌تر از عیسی مریم بودیم

گوهرِ معرفت اندوز که با خود ببری

که نصیب دگران است نصاب زر و سیم

دام سخت است مگر یار شود لطفِ خدا

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطانِ رجیم

ما که امروز گرانان جهانیم اینیم

که سبک روح‌تر از عیسی مریم بودیم

بر در میکد ه رندان قلندر ماییم

که ستانیم و دهیم افسر شاهان عظام

صرف شد عمر گرانمایه به جمع زر و سیم

و اندرین رسته نگیرند به جز قلب سلیم

وای زین خجلت و خوف و خطر و خبط و خطا

که امانم همه باک است و امیدم همه بیم

سفرکوی تو حد نیست گدایی چو مرا

[...]

حالیا رنجه از راه بکش جوشن سیم

جستجو کم کن از اقوام که الملک عقیم

می ذخیره است مرا بهر تو از عهد قدیم

بنشین فارغ و می خورکه بفتوای حکیم

روزه بگریخت چو گشتش مه شوال ندیم

روح را صحبت ناجنس عذابی است الیم

بمقامی نشوند این دو بصد حیله مقیم

نی همانا رمضانست زشوال به بیم

ملک آتش گفت ایکه تو آن مظهر بیم

که خورد آب زجوی سخطت نار جحیم

رخصتی تا که زنم شعله برین جیش لئیم

که مرا بردن فرمان تو فخریست عظیم

دید یک سوی سپاهی همه خون خوار ولئیم

گوی بر بوده به تلبیس زشیطان رجیم

وز دگر سواسرائی همه چون دریتیم

بسته و خسته و پژمرده و مجروح و سقیم

گفت آوخ که امیدم همه ره یافت به بیم

ای پدر خود که بدین کودکیم کرده یتیم

این چه حالیست که یکباره دلم گشت دونیم

بچه روبر سر دور است دگر عرش عظیم