بلبل از عشق گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

یار جان می‌طلبد سر نگذارم چه کنم

دارد اندیشه سر جان نسپارم چه کنم

گر بمیرم به جفای تو عذابی است الیم

ور بگردم ز وفای تو گناهی است عظیم

جان برم ز ابروی تو اشهد بالله که نیست

زیر شمشیر قضا چاره به غیر از تسلیم

گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم

می کشم جام نهان تا که برآید نفسم

در جهان از جهت گردن و ابرو علمی

حجت این بس که همی صاحب سیف و قلمی