پیش از این سرزنش از خلق مرا بود که تو

بهر دنیا امرا و وزرا می بینی

اهلی امروز که از صحبت این طایفه ات

حاصل دینی و دین نیست کرا می بینی

دولت و محنت عالم گذران است همه

گر بدولت برسی محنت درویش مجوی

کامیاب از دو جهان گر کندت بخت بلند

کام دلها طلب و کام دم خویش مجوی

شکر کز همت فرخنده به توفیق اله

عاقبت خانه اهل نظر این منزل شد

تکیه عافیتش نام و حساب تاریخ

منزل عافیت و مسکن اهل دل شد

فخر دین عادل بیمثل که در حفظ کلام

ختم گردید بر آو آیت فرخ فالی

نظم او سحر مبین است خصوصا تاریخ

کز همه فضل نبودی دل پاکش خالی

وقت تاریخ وفاتش شد از آن گفت خرد

[...]

گر انا الحق ندهم دست چرا ایدل و جان

وادی ایمن و منصورت از آن داد نشان

در سر میدان جانبازان خود بهر خدای

تا مه نو گوی و چوگان بشکند ناگه در آی

گرچه در دل سر جنگست بتان را همه دم

در دل ما سر صلحست و صفا بر سر هم

خاکروبان درت را هوس کعبه خطاست

گر دل بیسر و پاییم کند میل رواست

نه که بیخون جگر راحت دل دیده نیافت

تا دلم خار نخورد آبله پا نشکافت

یکدم آسوده ز کشتن دل قصاب نبود

تیغ خونریز دل سخت ترا خواب نبود

اهلی از گفتن و ناگفتن غم پا بگل است

بیزبان فهم شود قصه اش آخر دو دلست

دل کریم توام در دل افکند این ظن

که بارد از کرمت بر سرم در شهوار

شود امید مرا هم دل تو حاجت بخش

که پاشیم گهر القصه بر سر و دینار

مبین درین که رهی بر ستوده خود راز انک

[...]

که بحر فضل باقبال او گشود انهار

نه غم رواست بعهدش نه هم که شد بسته

دهان حادثه و پوست کنده از غدار

روی علم و هنر از آب مروت شسته

نوبهارست و گل آتش زده در هر خاری

لاله را چشم چهار از پی گلرخساری

خار خاری که بجان ریشه زد از عشق گلی

کی بقطع نظری از هوش وی برهی

صدره از وی ببری سر زند از دل دگرت

تارگ و ریشه اش از جان نکنی کی برهی