چند در خاک وطن غنچه بود بال و پرم؟

در سر افتاده چو خورشید هوای سفرم

پیه گرگ است که بر پیرهنم مالیدند

دست چربی که کشیدند عزیزان بر سرم

عیش موری ز ترشرویی من تلخ نشد

[...]

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

لطف‏ها می‏کنی ای خاک درت تاج سرم‏

کاش راهی به سر کوی تو می‏داشتمی

تا به سر سوی تو می‏آمدم از هر گذرم‏

نتوان قطع بیابان فراق تو نمود

[...]

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

لطف‏ها می‏کنی ای خاک درت تاج سرم‏

کاش راهی به سر کوی تو می‏داشتمی

تا به سر سوی تو می‏آمدم از هر گذرم‏

نتوان قطع بیابان فراق تو نمود

[...]

بی تو چون پسته طرب ساخته غمناکترم

یک دهن خنده نشانیده به خون تا کمرم

بزم رقص تو ز بس حیرت نظاره فزود

گرم گردش شده گرداب صفت چشم ترم

غنچه سانم همه تن دل به تمنای غمت

[...]

ای ز رخسار تو گلهای چمن در آزرم

مهر در کار به قربان تو رفتن سرگرم

نشد از گرمی صهبا دل سنگین تونرم

برنیاید مه رویت بلی از پرده شرم

هم پلنگان حجاز از دم گرگ تو به رم

هم غزالان حرم

سالها رفت که ای عشق نگیری خبرم

باز غوغا کن و سودا شو و بازآبسرم

سر بی شور نگنجد به تن عاشق مست

خبری زآمدنت کو که کند باخبرم

تو بهر رنگ درآئی زدرم زیبائی

[...]

همتم بدرقهٔ راه کن ای طایرِ قدس

که دراز است رهِ مقصد و من نوسفرم

دیدی آخر که فلک ریخت چه خاکی به سرم

کز سر نعش تو باید نگران درگذرم

اینک از کوی تو پیش آمده راه سفرم

می روم وز سر حسرت به قفا می نگرم

ای خاک کف پای تو بود تاج سرم!

خوبتر از تو نباشد به جهان، در نظرم

به وفایت که اگر دیده به تیرم دوزی

ناجوانمردم اگر جز تو به جایی نگرم

دوش سرمست ز میخانه سوی خانه شدی

[...]

غم هجران نبی ساخته پرخون جگرم

خواهم از او شنوم نام نکوی پدرم

شمر نگذاشت پس از قتل تو معجر به سرم

ای شه خون جگرم

تنت امروز چنین سرمه صفت می‌نگرم

خاک عالم به سرم

ای مسیب ز جهان سوی جنان در سفرم

شده پرخون جگرم

بنشین لحظه‌ای اندر دم آخر به برم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

رقمی نیست ز پا تا به سر من دیگرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

نه دگر اسم به جا باز بود نی اثرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

ساخت بی‌مونس و دور از وطن و در به درم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

به محبان و عزیزان برساند خبرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

که به راه تو بود موسم مردن نظرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم