کوه در بادیه شوق کمر می‌بندد

خاک چون آب روان بار سفر می‌بندد

نیست از فوطه‌ربایان جهان پروایش

موی ژولیده خود هرکه به سر می‌بندد

ماه شبگرد من از خانه چو آید بیرون

[...]

باز بی‌تابی‌ام احرام چه در می‌بندد

کز غبارم نفس صبح ‌کمر می‌بندد

فکر جولان‌ همه تشویش عبارت‌ سازی‌ ست

فطرت آبله مضمون دگر می‌بندد

غیر دل‌ گوشهٔ امنی‌ که توان یافت‌ کجاست

[...]