عارف آن است که بی پرده رخ یار بدید

سالک آن است که در پردهٔ پندار بماند

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

روشنی کف موسی همه ازروی تو بود

تیرگی دل فرعون هم ازموی تو بود

دم عیسی که از او عظم رمیم احیا شد

رمزی از معجزه لعل سخنگوی تو بود

از بهشت آن همه تعریف که زاهد می کرد

[...]

هر کتابی که بعالم بود از روی عدد

همه ار خوانی از بر چو الفبا و ابجد

ورق و صفحه وسطرس بتو ظاهر بسند

وآنچه دارد زبر و زیر و دگر نقطه و مد

چون بنطق آئی سازی بنظر حل عقد

[...]

از درم باز کی آن دلبر طناز آید

عمر بگذشته ندیده است کسی باز آید

باز می دوزمش از سوزن صبر و نخ تاب،

تیر مژگانت اگر پرد در راز آمد

سوخت در آتش غیرت دل خونم، که چرا،

[...]

تا به پای تو نهم از پی دیدار سری

آمده جان عمو جان شیرین به گلو

جانم از تن به سوی خلد شتابی دارد

لب خشکم هوس قطره آبی دارد

هر که مانند تو دارد غم والاگهری

آمده جان عمو جان شیرین به گلو

ای عمو داد اجل خرمن عمرم بر باد

نوعروسم چو نماید ز من غمگین باد

یک تن و این همه فن یک سر و این مایه خرد

قدرتی کرده در این خلقت شایان ایزد

آختی بهر هوا خواهی من خنجر و کارد

گاه با محتشم السلطنه گه با مرناد

ساغرش را سحر از بادهٔ خورشید افروخت

ورنه در محفل گل لاله تهی جام آمد

مشت دزدی شده امروز در این ملک وزیر

تو در این مملکت امروز خبیری و بصیر

دست بر دامنت آویخته یک مشت فقیر

تو اگر رفتی از این مملکت عنوان برود

شد لبالب دگر از حوصله پیمانۀ ما

دزد خواهد به زمختی ببرد خانۀ ما

ننگ تاریخی عالم شود افسانۀ ما

بگذاریم اگر «شوستر» از ایران برود

سگ چوپان شده با گرگ چو لیلی و مجنون

پاسبان گله امروز شبانی است جبون

شد به دست خودی این کعبۀ دل کن فیکون

یار مگذار کز این خانۀ ویران برود

تو مرو گر برود جان و تن و هستی ما

کور شد دیدۀ بدخواه ز همدستی ما

در فراقت به خماری بکشد مستی ما

نالۀ عارف از این درد به کیوان برود

چمن از لطف خدا گشته چو مسجد معبد

بسته صفها بلب جو ز ریاحین بیحد

به قیام و به رکوعند بدرگاه احد

گل سرشاخ برآمد چو به منبر احمد

پدر و مادرت آیا که بدند؟

تو چرا زنده ای، آنها چه شدند!

بر زبانم بر او، حرف پدر چون آمد

بر رخش وضعیت حال دگرگون آمد

گوئی این حرف خراشیدش و دل خون آمد

[...]

به جز از مذهب هر کس باشد

سخن اینجای، دگر بس باشد

با من ار یک دو سه گوینده، هم آواز شود

کم کم این زمزمه، در جامعه آغاز شود

با همین زمزمه ها، روی زنان باز شود

[...]

سپس آن پرده دگر زیر و زبر می‌دیدم

آخر از خانه، مرا رهسپر بیشه نمود