پنجهٔ دیو به بازوی ریاضت بشکن

کاین به سر پنجگی قوت جسمانی نیست

عالم و عابد و صوفی همه طفلان رهند

مرد اگر هست بجز عالم ربانی نیست

آخری نیست تمنای سر و سامان را

سر و سامان به ازین بی سر و سامانی نیست

عمل بیار و علم برمکن که مردم را

رهی سلیم‌تر از راهِ بی‌نشانی نیست

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل

آنچه در سِرّ سویدای بنی آدم ازوست

غم این تودهٔ خاک از دل مستان مطلب

کاین غباریست که بر خاطر هشیارانست

خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او

بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است

جملهٔ زیر زمین گر به حقیقت نگری

شکن طّرّهٔ مشکین و لب چون شکر است

شد بناگوش تو از پنبه کفن پوش وهنوز

پنبهٔ غفلت و پندار به گوش تو در است

نیست ممکن که به یک شهر دو سلطان باشد

در دل هر که غم اوست غم عالم نیست

نیست او را دهن اما سخنی ساخته‌اند

سخنی ساخته شیرین‌ترازین نتوان ساخت

روح بحریست که عالم همه غرقند در او

بس عجب دانم اگر جسمِ کف دریا نیست

ظاهر وباطنِ ذرات جهان اوست همه

نیست اشیا اگر او عین همه اشیانیست

چشم حق بین بجز از حق نتواند دیدن

باطل اندر نظر مردم باطل بین است

هر یک از شیوهٔ جانانه به نوعی مستند

مطرب عشق گواه است که پیمانه یکی است

حسن عالم گیر او از بهر اظهارِ کمال

می‌نماید در هزاران آینه اما یکی است

زدم از کتم عدم خیمه به صحرایِ وجود

از جمادی به نباتی سفری کردم و رفت

بعد از آنم کشش نفس به حیوانی برد

چون رسیدم به وی از وی گذری کردم و رفت

بعد از آن در صدفِ سینهٔ انسان به صفا

قطرهٔ هستی خود را گهری کردم و رفت

با ملایک پس از آن صومعهٔ قدسی را

گرد برگشتم و نیکو نظری کردم و رفت