کی رسیم آخر به سیمرغ رفیع

گر رسد از ما کسی، باشد بدیع

حق بدو گفتا مشو او را شفیع

تاکنم در حکم تو او را مطیع

نیست ازتو چون ربیع آئی بدیع

چون خریف نفس رفت اینک ربیع

چون سلیمان بد وصالش را رضیع

دیو گشتش بنده فرمان و مطیع

پس رسولش گفت ای طفل رضیع

چیست نامت باز گو و شو مطیع

از پی آن گفت حق خود را سمیع

تا ببندی لب ز گفتار شنیع

که صفر بگذشت و شد ماه ربیع

مژده‌ور باشم مر او را و شفیع

حصنی از خارا برآورده رفیع

کرده بر بارو عملهای بدیع

ور به من این مکرمت باشد بدیع

خواجه کونین را آرم شفیع

مادرم خاک است و من طفل رضیع

میل مادر نیست از طفلان بدیع

عشق بر اکوان محیطست و وسیع

عشق در عالم مطاع است و مطیع

عشق در دلها حیاتست و روان

عشق در سرها سماع است و سمیع

عشق در مردان حق آئینه است

[...]

آشیانش کنگره ی قصر رفیع

طوفگاهش عرصه ملک وسیع

قبه ای چون قبه ی گردون رفیع

ساختش چون پهنه ی هامون وسیع

حوری خاص تو در کاخ رفیع

سر برون آورد با چهر بدیع

آنکه ذاکر نیست او نبود مطیع

عاصی است و ردِّ درگاه رفیع

قدر روزجمعه چون آمد رفیع

روز جمعه بود رفتم در بقیع

لا، یمین الله کسش نبود شفیع

آنکه سر زد از وی این کار شنیع