آتشی بنشاند از تن تفت و تیز

چون زمانی بگذرد، گردد گمیز

وز چکاوک نوف بینی رستخیز

دشت برگیرد بدان آوای تیز

دو عمر آورد پیدا روزگار

هر دو را نام پدر عبدالعزیز

آن عمر را عدل بود آیین و رسم

این عمر را عدل هست و علم نیز

آن عمر مر ظالمان را کرد قهر

[...]

آب از پس رفت و آن طفل عزیز

بر سر آن آب از پس رفت نیز

تا چرا من هم نگشتم کشته نیز

خوار شد بر چشم من جان عزیز

جان چو بی جانان نیرزد هیچ چیز

همچو مردان برفشان جان عزیز

گفت تن زن خون جان من مریز

دم مزن چه جای سلطان است خیز

من نه پر دارم نه پا نه هیچ نیز

کی رسم در گرد سیمرغ عزیز

باز گردید ای رفیقان عزیز

می‌ندانم تا چه خواهد بود نیز

گفت عباسه که روز رستخیز

چون زهیبت خلق افتد در گریز

مرد گفتش ای جوانمرد عزیز

آمده بد پیش ازین ابلیس نیز

مالک دینار را گفت آن عزیز

من ندانم حال خود، چونی تو نیز

چون شود این آتش سوزنده تیز

شیرمردی گر ازو گیری گریز

جان شیرینت شد و عمر عزیز

تا درآمد از دکانت یک پشیز

غرق دنیا هم بباید دینت نیز

دین بنیزی دست ندهد ای عزیز

کار فرمان راست در فرمان گریز

بندهٔ تو، در تصرف برمخیز

زانک می‌بینم که هستند این دو چیز

چون دو بت در دیدهٔ جان عزیز

گرچه صد غم هست بر جان عزیز

نیز می‌آید چو خواهد بود نیز

تا تو در پندار خویشی ای عزیز

خواندن و راندن نه ارزد یک پشیز

هرچ بود و هست و خواهد بود نیز

مثل دارد، جز خداوند عزیز