پستی خاک و بلندی فلک

دو گواهش بس بود بر یک به یک

برگشادی مشکل ما یک به یک

تا نماندی در دل ما هیچ شک

در بیابانی که طاوس فلک

هیچ می‌سنجد درو بی‌هیچ شک

لیک صبرم هست تا طاس فلک

جمله در رویت بگوید یک به یک

عشق از افلاس می‌گیرد نمک

عشق مفلس را سزد بی‌هیچ شک

یک امیری بود پیش او بزرگ

بود اصل او همه از خیل ترک

گر تو شیخ دهر باشی ور بزرگ

ور تو باشی درجهان چو شاه ترک

ای تو در زندان دنیا همچو سگ

میدوی تا آهوئی گیری به تک

دایما نفس تو باشد همچو سگ

آهوان حرص را گیرد بتک

میکنی در دهر دستارت بزرگ

تا دهد دخلی ترا آن میر ترک

چارمذهب دان در او خود تو بیک

تا نیفتی اندر این معنی بشک

دان رعیّت برّه و ایشان چو گرگ

دین خود را هیچ کردندی چو ترک

ای ز غفلت رفته اندر خواب مرگ

ظلم وبدعت را نکردی هیچ ترک

گرد درها خود همی گردی چو سگ

تا بگیری لقمهٔ نانی به تک

سوی یوسف رفت هم سیر فلک

وز ملاحت کرد حسنش خوش نمک

یا بر افلاک شد پیش ملک

یا بزیر خاک شد سوی سمک

پیر گفتش حمله و خیل ملک

عالم کارند وطاعت یک بیک

راست هم چندان بهر روزی ملک

از سماک انگشت گردد تا سمک

تو نمیدانی که چون آهو ز سگ

راه زن بگریزد از عریان بتک

آن کلیچه بر زمین افکند سگ

تا بگیرد ماه بر گردون به تگ