هست خاموشی این دل خاموش من

عالمی را سوخته این جوش من

فقر را در خواب دیدم دوش من

گشتم از خوبی او بی‌هوش من

از جمال و از کمال لطف فقر

تا سحرگه بوده‌ام مدهوش من

فقر را دیدم مثال کان لعل

[...]

می‌بساید دوششان بر دوش من

نعره‌هاشان می‌رسد در گوش من

تا که خود را در دهم در جوش من

تا رهی یابم در آن آغوش من

بانگ آبش می‌رسد در گوش من

مست می‌گردد ضمیر و هوش من

گفتشان ای زینت آغوش من

ناقه تان گر نیست اینک دوش من

رفت و با خود برد عقل و هوش من

وان دل سرگشته ی پرجوش من

از قضایت متنفی کن جوش من

تا به محشر حلقه کن در گوش من

شور عشقش در نی خاموش من

می تپد صد نغمه در آغوش من