گر نبینی کور باطن بوده‌ای

همچو کوران درجهان فرسوده‌ای

چون به کار خویش حاضر بوده‌ای

آب روی خویش را افزوده‌ای

روز و شب هم صحبت او بودهای

روز و شب در صحبتش آسودهای

تا تو در حسن و جمال افزوده‌ای

دل ز دست عالمی بربوده‌ای

در جهان این شور و غوغا از چه خاست؟

گر جمال خود به کس ننموده‌ای

گوی در میدان حسن افگنده‌ای

[...]

تا زخوبی دل ز من بربوده‌ای

کمترک بر جان من بخشوده‌ای

تا مرا بر خویش عاشق کرده‌ای

روی خوب خود به من ننموده‌ای

بر من مسکین نمی‌بخشی، مگر

[...]

گوهر دیده کجا فرسوده‌ای

پنج حس را در کجا پالوده‌ای

مثنوی را چون تو مبدا بوده‌ای

گر فزون گردد توش افزوده‌ای

گفت ای شیدا تو ابله بوده‌ای

ابلهی وز عاقلان نشنوده‌ای

چون زن صوفی تو خاین بوده‌ای

دام مکر اندر دغا بگشوده‌ای

تو به زیر او چو زن بغنوده‌ای

ای فلان تو خود مخنّث بوده‌ای

پوستها بر پوست می‌افزوده‌ای

لاجرم چون پوست اندر دوده‌ای

در دو عالم تو مرایی بوده‌ای

در دو عالم تو چنین بیهوده‌ای

شهد نی بل خاک شهدآلوده ای

بلکه از سم توده اندر توده ای

گفت رو رو پس تو نادان بوده ای

عقده ای از نکته ای نگشوده ای

تو یکی تابنده گوهر بوده‌ای

رخ چرا با تیرگی آلوده‌ای

تو بسی زاندیشه برتر بوده‌ای

هر چه فرمان است، خود فرموده‌ای

سالها اندر دبستان بوده‌ای

بس کتاب و بس قلم فرسوده‌ای