پیش ازین گفتم سه بوسش را همی

مردمست آن روسبی زن مردمست

باز از آن فعل بدش گفتم که نه

سگ دمست آن روسبی زن سگ دمست

گوید از سختی ور امیر سرخس

[...]

در چنین بحری که بحر اعظمست

عالمی ذره‌ست و ذره عالمست

یک علم از نور پاکش عالمست

یک علم ذریتیست و آدمست

این زمان شکرانه عالم عالمست

شکر کن حق را چه جای ماتمست

مرگ اگر چه بس درشت و ظالمست

گردن آنرا نرم کردن لازمست

هرچ آنرا پای داری یک دمست

نیم جو ارزد اگر صد عالمست

آنچه فرض دین نسل آدمست

نعت صدر وبدر هر دو عالمست

مرگ را بر خلق عزم جان مست

جمله رادر خاک خفتن لازمست

چون رخم نقد عزیز عالمست

نیل مصرجامعم را شبنمست

چون ترا در خانه جای ماتمست

در چنین جائی دلت چون خرّمست

با چنین خانه که در عالم کمست

نیست جای خنده جای ماتمست

کار کن چون وقت کارت این دمست

زآنکه این یک دم ترا صد عالمست

کمترین خاک کویت آدمست

نور پاکت روشنی عالمست

تو چه دانی تا که آدم این دمست

روشن از این دم تمام عالمست

عقل اندر گفت و گوی عالمست

ورنه چون تو بنگری کل آدمست

ای دریغا رنج برد تو غمست

اندرین خانه گرفته ماتمست

نقش بر دیوار مثل آدمست

بنگر از صورت چه چیز او کمست

گرچه هم نغمهٔ پری زین عالمست

نغمهٔ دل برتر از هر دو دمست

گفت این از بهر تسکین غمست

کز مصیبت بر نژاد آدمست

تا نزاد او مشکلات عالمست

آنک نازاده شناسد او کمست