هست از مغز سرت، ای منگله

همچو رش مانده تهی از کشکله

دور باش ای خواجه زین بی‌مر گله

که‌ت نیاید چیز حاصل جز گله

هر که در ره با گلهٔ خوگان رود

گرد و درد و رنج یابد زان گله

خانه خالی بهتر از پر شیر و گرگ

[...]

چون نداری دانه‌ای را حوصله

چون تو با سیمرغ باشی هم چله

غافلی شد پیش آن صاحب چله

کرد از ابلیس بسیاری گله

تو فراغت جویی اندر مشغله

چون نیابی، در تو افتد ولوله

تا کلاغی را شود پر، حوصله

کس نماند زنده در صد قافله

یار ما باشد وفادارم هله

از وفاداران نباشد خود گله

معنی اوّل جهان را غلغله

معنی آخر زمان را ولوله

گفت کرد از آس دستم آبله

یک کنیزک از تو میخواهم صله

هر دمم دولت رسد صد قافله

من نمیبینم یکی را حوصله

آتش عشق تو شد چون مشعله

ساختی دیوانگان را سلسله

این چنین از عشق دنیا در وله

چیست دنیا دار من لا دار له

میکندبرشاخ از دنیا گله

زار میگرید که چند از مشغله

چون ندیدم هیچ گرد از قافله

روی من از اشک شد پر آبله

چون نباشد عاشقی را حوصله

ذره‌ای وصلش دهد صد ولوله

چون نبودت عشق ما را حوصله

از چه می‌کردی تو چندان مشغله

چون براه حج برون شد قافله

دید قومی در میان مشغله

پیر گفتش بحر صاحب مشغله

هست سر تا بن مثال حوصله

ره زده از در درآمد قافله

ترک کرده حج دلی پر مشغله

زاد ره برداشت سوی قافله

قافله می‌رفت هر دم مرحله