با موکل شربتم چون خوش بود

این نه جلابی بود کاتش بود

نفس هست اینجا که چون آتش بود

در زمانه کو دلی تا خوش بود

خوش بود گستاخی او، خوش بود

زانک آن دیوانه چون آتش بود

عاشق آن باشد که چون آتش بود

گرم رو سوزنده و سرکش بود

هرچه از پیش تو باشد خوش بود

بس لطیف و نازک ودلکش بود

این سخن دیوانگان را خوش بود

عاشقان را گرمی و آتش بود

هرچه ازدست تو آید خوش بود

گر همه دریای پر آتش بود

ناز معشوقان اگر آتش بود

تو بجان میکش که نازی خوش بود

عذر احمق بتر از جرمش بود

عذر نادان زهر هر دانش بود

سوخته چون قابل آتش بود

سوخته بستان که آتش‌کش بود

چونک نالهٔ خرس رحمت‌کش بود

ناله‌ات نبود چنین ناخوش بود

که بهاران خطهٔ ده خوش بود

کشت‌زار و لالهٔ دلکش بود

عمر و مرگ این هر دو با حق خوش بود

بی‌خدا آب حیات آتش بود

آنک او کف دید در گردش بود

وانک دریا دید او بی‌غش بود

چون زنی که بیست فرزندش بود

هر یکی حاکی حال خوش بود

هر که را یاری چو تو سرکش بود

کی ز بیم تیغ سر در کش بود

مجلسی کانجا بود شمعی چو تو

مرغ جان پروانه آتش بود

چند گه بگذار تا می بینمت

[...]

نی ز آتش هرچه زاید خوش بود

دود دوده دوده ی آتش بود

تا به شبها خواب ایشان خوش بود

تا طعام روزشان دلکش بود

اصل دیو و دد هم از آتش بود

هرچه از آتش بود سرکش بود

آری آری یاد یاران خوش بود

خاصه از یاری که در آتش بود