شاه دنیا فی‌المثل چون آتش است

دور باش از وی که دوری زو خوش است

با وجود نفس بودن ناخوش است

زانک نفست دوزخی پر آتش است

دیگری گفتش دلم پر آتش است

زانک زاد و بود من جای خوش است

ای برادر علم معنی دانش است

زآن ترا در کوی تقوی خواهش است

مه که در اول چو نعلی زآتش است

چون زتست آن نعل در آتش خوش است

موج چون هم مردکش هم سرکش است

در چنین موجی چه جای آتش است

میروم چون گور او پر آتش است

گرم گردم زانکه سر ما ناخوش است

شاه دنیا بر مثال آتش است

گرد او پروانه را کشتن خوش است

چون درخت زهر رنگش دلکش است

لیک طعمش تلخ و بویش ناخوش است

زان، یکی خصم‌ست و دیگر آتش است

باز بیماری کزو دل ناخوش است

بر سگانم رحمت و بخشایش است

که چرا از سنگهاشان مالش است

قشرهای خشک را جا آتش است

قشر پیوسته به مغز جان خوش است

نقل خارستان غذای آتش است

بوی گل قوت دماغ سرخوش است

گرچه از سگ باز گفتن ناخوش است

لیک از آن سگ در درونم آتش است

الاف عشق افسردگان را ناخوش است

کم ز دودی گر دلم بر آتش است

چون شتا آمد شتا مقلوب کن

کِشته ها اندر شتا با آتش است

نشنیدستی تو از سید مگر

کآتش مقلوب با آتش خوش است

نفس تا اماره باشد آتش است

دایماً با سوختن او را خوش است

دورها خورده‌ست و اکنون سرخوش است

از پی دور دگر در گردش است

کارفرما در تو نفس سرکش است

تو همی گویی که کار دانش است

یاد ما کن زانکه یاد ما خوش است

یاد ما شیرین و نغز و دلکش است