هم چنان سرمه که دخت خوب روی

هم به سان گرد بردارد ز روی

گرچه هر روز اندکی برداردش

بافدم روزی به پایان آردش

باز کرد از خواب زن را نرم و خوش

گفت: دزدانند و آمد پای پش

گزیده شمس دین ای از نهیبت

شده حال بداندیشان مشوش

کشیده بر سرت تأیید سایه

فگنده بر درت اقبال مفرش

بدست باس تو چون موم آهن

[...]

حق تعالی گفت با روح الامین

باز پرس از رحمة للعالمین

کای نبی خشنودم ازعثمان خویش

هست او خشنود از رحمن خویش

هاتفش گفتا که‌ای ناخوش منش

خوش نه آید هیچ‌نان بی‌نان خورش

عاقبت شه‌زاده خورشید فش

از سر لطف آن گدا را خواند خوش

من نخواهم نان هر ناخوش منش

بس بود این نانم و آن نان خورش

گر تو باشی همچو ایشان درروش

ور بیابی در طریقت پرورش

هر کرا او دوست من خود دوستش

دشمنش را از غضب تو پوست کش

ای برادر خط بقلاّبی بکش

پیش قلّابان فکن این غلّ و غش

نه فلک چون ده یکی خواست از درس

از دو عالم جای آمد بر ترش

بی چنین تیغی که دانستی بهش

شور و تیز و تلخ و شیرین و ترش

گر بحق میگوئی الحق بود خوش

اشتر حق شیر حق را بارکش

بلبل شوریده میگردید خوش

پیش گل میگفت راه خارکش

پیر گفتش هست خاک بارکش

عالم حلم و جهان خلق خوش

نقد این پرحواصل بود و بس

موج چون بسیار شد از پیش و پش

عقل و جانت را دو کفه ساز خوش

عقل و جانت را در آنجا نه بکش

هم درین شور از جهان آزاد و خوش

در قیامت میروی زنجیر کش

چند شعر چون شکر گوئی تو خوش

همچو بادامی زفان در کام کش

نیست درمانش به جز حوع و عطش

تا که سازی رام اندر طاعتش