این جهان با آن جهان و هر چه هست

عاشقان را روی معشوق است و بس

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوق است و بس‌

چند جویی در جهان یاری ز کس

یک کست در هر دو عالم یار بس

تو چو طاوسی بدین ره در خرام

کاندرین ره کم نیایی از مگس

مرد باش و هر دو عالم ده طلاق

[...]

گفت این نانت که داد ای هیچ کس

گفت این نان را عیالت داد و بس

دست من گیر و مرا فریاد رس

دست بر سر چند دارم چون مگس

بام تو پر پاسبان، در پر عسس

سوی تو چون راه یابد هیچ کس

چون جزو در هر دو عالم نیست کس

با که سازد اینت سودا و هوس

ای ز فضلت ناشده نومید کس

حلقه و داغ توم جاوید بس

چون برآید جان ندارم جز تو کس

همره جانم تو باش آخر نفس

سر روح از عالم فکرست و بس

بس نفخت فیه من روحی نفس

آنچ از خاصیت او بود و بس

آن کجا در خواب بیند هیچ کس

بی کسانرا کس تویی در هر نفس

من ندارم در دو عالم جز تو کس

چون ببیند این همه از پیش و پس

ناحق او را کی تواند گفت کس

بود هر روزی درین حبس هوس

هفت لقمه نان طعام او و بس

تا نیابد اطلاعی هیچ‌کس

بر گناه امت من یک نفس

زانک می‌نشکفت از من یک نفس

هدهدی را تا ابد این قدر بس

گفت هر سنگین دل و هر هیچکس

چون منی را آهنین سازد قفس

خانهٔ نفس است خلد پر هوس

خانهٔ دل مقصد صدق است و بس

سلطنت را نیست چون سیمرغ کس

زانک بی همتا به شاهی اوست و بس

در همه عالم نمی‌دانست کس

کین رسول اسکندر است آنجا و بس