چون لعمرک تاج آمد بر سرش

کوه حالی چون کمر شد بر درش

ریگ بودی گر بخفتی بسترش

دره بودی بالشی زیر سرش

حله‌ای بود از طریقت در برش

افسری بود از حقیقت بر سرش

گر بیابم قطره‌ای از کوثرش

زندهٔ جاوید گردم بر درش

بود خاک کوی آن بت بسترش

بود بالین آستان آن درش

گفت بر شو عمرها بالای عرش

پس فرو شو پیش از آن در تحت فرش

شیخ کو را دید آمد در برش

ایستاد از روی شفقت بر سرش

چون خدا بودی بهر جایاورش

جبرئیل آمد نگهبان سرش

شیر بر دریّد از یکدیگرش

پاره پاره کرد از پا تا سرش

این کتابم را ورق عرش است و فرش

کوس سلطانی زنندش زیر عرش

آن چه خاکی بود کز پستی فرش

چون گهر از زیر برشد فوق عرش

زهره دایم خاک روبی بردرش

مشتری اقضی القضاة لشکرش

چون بسختن در نمیآید زرش

همچنان ناسخته میشد از برش

کو بر جبریل رفت و فوق عرش

باز فوق العرش آمد تا بفرش

تا که در گنجید چیزی دیگرش

می نیامد عشق لیلی در خورش

گر بخواهد گشت طی این هفت فرش

برنخواهی داشت رو از ساق عرش

بیم لرزش باشدم از نور عرش

ور بلرزم میفرو افتم بفرش

عاقبت ابلیس شد فرمان برش

گشت چون باد ای عجب خاک درش

خواند یک روزی سلیمان در برش

کرد از آن یک خواندن عاشق ترش

گفت ای طاهر چه باید؟ بنگرش

گفت اگر گویم بیندازد سرش