عدل کن تا تاج ماند بر سرت

جام آزادی دهند از کوثرت

چون نظر افتاد سوی دیگرت

خرقه‌ات بیرون فکندم از برت

ای زمین و آسمان خاک درت

عرش و کرسی خوشه چین جوهرت

گفت او را چون نمیخواهی برت

این همه سودا برون کن از سرت

آب حیوان خاک باشد بردرت

نیم مرده ز اشتیاق کوثرت

گفت عزم آمدن کردم برت

تا به‌بینم دست و پا و هم سرت

مدبری باشد به ابله مشورت

هم به جاهل دادن سیم و زرت

لیک گفتی گرچه می‌دانم سرت

زود هم پیدا کنش بر ظاهرت

گر در آن آدم بکردی مشورت

در پشیمانی نگفتی معذرت

تو کجایی تا شوم من چاکرت

چارقت دوزم کنم شانه سرت

پیشه‌ای آموز کاندر آخرت

اندر آید دخل کسب مغفرت

چونک اندر قعر جو باشد سرت

کی به رنگ آب افتد منظرت

با گره کم کوش تا بال و پرت

نسکلد یک یک ازین کر و فرت

هین عزیرا در نگر اندر خرت

که بپوسیدست و ریزیده برت

همچنین سوراخهای دیگرت

می‌کشاند آب فهم مضمرت

گفت کو گفتا که بالای سرت

می‌نبینی کن به بالا منظرت

گفت با اینها ندارم مشورت

که یقین سستم کنند از مقدرت

گر تو برگردی و بر گردد سرت

خانه را گردنده بیند منظرت

که کنم با رای هامان مشورت

کوست پشت ملک و قطب مقدرت

وصف هستی می‌رود از پیکرت

وصف مستی می‌فزاید در سرت