گر کسی یابد درین کو خانه‌ای

هر دمش واجب بود شکرانه‌ای

هر که او بویی ندارد زین حدیث

هر بن مویش بود بتخانه‌ای

هر که در عقل لجوج خویش ماند

[...]

کوف آمد پیش چون دیوانه‌ای

گفت من بگزیده‌ام ویرانه‌ای

من نیم در عشق او مردانه‌ای

عشق گنجم باید و ویرانه‌ای

عاقبت می‌رفت چون دیوانه‌ای

خویش را افکند در ویرانه‌ای

نه نهفتی بودش و نه خانه‌ای

عاقبت می‌رفت تا ویرانه‌ای

چه عجب باشد که بر دیوانه‌ای

حالتی تابد ز دولت خانه‌ای

در ره دین آن بود فرزانه‌ای

کو ندارد ریش خود را شانه‌ای

جمله گفتندش که تو دیوانه‌ای

می‌ندانی وز خرد بیگانه‌ای

شد مگر محمود در ویرانه‌ای

دید آنجا بی‌دلی دیوانه‌ای

باز بعضی ز آرزوی دانه‌ای

خویش را کشتند چون دیوانه‌ای

گفتمش هست این عبادت خانه‌ای

از برای دیدن جانانه‌ای

تو زدین او بکن یک خانه‌ای

واندر آنجا جای ده جانانه‌ای

علم معنی را شریعت خانه‌ای

غیر آن خانه همه ویرانه‌ای

خوش درآ در کنج خلوت خانه‌ای

رو بچین از خرمن من دانه‌ای

هر یکی در راه دین مردانه‌ای

در طریق عاشقی فرزانه‌ای

درد دین را بود او مردانه‌ای

هم ز درد دین خود فرزانه‌ای

در ره حق دائماً مردانه‌ای

در میان عارفان فرزانه‌ای

می‌زنم حلقهٔ درِ هر خانه‌ای

هست در کوی شما دیوانه‌ای؟!

مرغ جان دیوانهٔ آن دام شد

دام عشق دلبری دُردانه‌ای

عقل‌ها نعره‌زنان کآخر کجاست

[...]

زین سخن گر نیستی بیگانه‌ای

دلق و اشکی گیر در ویرانه‌ای

اژدهایی چون ستون خانه‌ای

می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای