رفت سرهنگی و کودک رابخواند

شه بانبازیش در مسند نشاند

شه حکیمان و ندیمان را بخواند

پیش خویش آورد و بر کرسی نشاند

گفت ایاز خاص را محمود خواند

تاج دارش کرد و بر تختش نشاند

چند گویم، چون وجودت غرقه ماند

غرقه را فریاد نتواند رهاند

نه خطی زان خط توانستند خواند

نه حدیثی نیز دانستند راند

پس امیرالمؤمنین آن خط بخواند

بر زبان سرّ الهی را براند

مصطفی انّا فتحنا را بخواند

جبرئیلش هم مددها میرساند

زینب ملعونه را در پیش خواند

او ز بیم زخم شیر از دور ماند

شیخ گفتا حق ترا با خویش خواند

بعد از آن برجای صدّیقان نشاند

شاه مردی را بنزد خویش خواند

گفت عرض بندگی باید رساند

صدهزاران خلق را شمشیر راند

صدهزاران دگر را پیش خواند

این کتاب من قلم بر لوح راند

سورهٔ واللّیل را برخویش خواند

هر که امّ خویش را بر سر نشاند

اسم نیکوییّ او جاوید ماند

چون کلام الله را معنی بخواند

غیر هفده تن به پیش او نماند

صف کشید از مژه وبر درنشاند

تا کسی که او باش بود از در براند

بحر چون ازآب شد لب خشک ماند

کشتی از شوقت همه بر خشک راند

صد هزاران بی سر و بن را بخواند

جمله رادر کشتی حیرت نشاند

این بگفت وآن غلامان را بخواند

زجر کرد و سبز خنگ از پل براند

پادشاهی بود مجنون را بخواند

پیش تخت خویش بر کرسی نشاند

بعد ازان چون قوت تاوش نماند

چار ارکان را در آمیزش نشاند