گنجور

صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲۵

 

شورِ عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا؟

بی‌نیاز از نام و فارغ از نشان سازد مرا

چند چون آبِ گُهر باشم گره در یک مقام؟

خضر‌ راهی کو، که موجِ خوش‌عنان سازد مرا

می‌گریزم در پناهِ بی‌خودی از خلق، چند

[...]

صائب تبریزی
 
 
sunny dark_mode