من به جان و تن نگارا با تو کی کردم توقف؟

تو مرا خوشتر ز جسمی تو مرا خوشتر ز جانی

وقت آن دیوانهٔ شوریده خوش کاندر خیالش

روز وشب محواست و نداند صیامی نه صلاتی

اعتباراتست ای دل هرچه بینی غیرذاتش

راست خواهی اعتباری نیست اندر اعتباری

خضروش اکنون به آب زندگانی برده‌ام بی

دم به دم معراج قرب کبریا را می‌کنم طی

در کمیت حق شناسی گرم جولانم پیاپی

یعنی از مدح رسول هاشمی با عترت وی

ای فلک آل علی را از وطن آواره کردی

زان سپس در کربلاشان بردی و بیچاره کردی

تاختی از وادی ایمن غزالان حرم را

پس اسیر پنجهٔ گرگان آدمخواره کردی

جسم پاک شیرمردان را نمودی پاره پاره

[...]