تا بر آن روی چو ماه آموختم

عالمی بر خویشتن بفروختم

پاره کرده پردهٔ صبر و صلاح

دیدهٔ عقل و بصر بردوختم

رایت عشق از فلک بفراختم

[...]

کس نداند کز غمت چون سوختم

خویشتن در چه بلا اندوختم

دیدنی دیدم از آن رخسار تو

جان بدان یک دیدنت بفروختم

برکشیدم جامهٔ شادی ز تن

[...]

بی تو بر جانم جهان بفروختم

کیسه بین کز عشق تو بردوختم

در فراقت شمع دل افروختم

تا تو رفتی من ز حیرت سوختم

بس که خود را چون چراغی سوختم

تا جهانی را چو شمع افروختم

بر خریداری تو آموختم

هرگزت روزی به کس نفروختم

من سبق از کلّ کل آموختم

خرقهٔ ایمان از او بردوختم

جمله اسرار خدا آموختم

جامه از انّا عطینا دوختم

من سبق را از علی آموختم

جوهر و مظهر از او اندوختم

زآرزوی این جهان میسوختم

لاجرم آن یک بدین بفروختم

بس که خود را چون چراغی سوختم

اندرین سودا دلم افروختم

آتشم وز آتش غم سوختم

این چنین نور یقین افروختم

گفت نه من آشنا آموختم

من به جز شمع تو شمع افروختم

تا زبان مرغ و سگ آموختم

دیدهٔ سوء القضا را دوختم

من ز دیگی لقمه‌ای نندوختم

کف سیه کردم دهان را سوختم

مادران را داب من آموختم

چون بود لطفی که من افروختم

می‌شکستم می‌زدم می‌سوختم

بر خود القصه جهان بفروختم

آتش عشقش خوشی افروختم

نام و ننگ و نیک و بد را سوختم

سوختم پروانهٔ جان و دلم

شمع جمع عاشقان افروختم

خرقهٔ ناموس بدریدم دگر

[...]

کاش چون آتش همی افروختم

تو همی ماندی و من می سوختم

ز آتش سودای او می سوختم

باز همچون لاله می افروختم