چند باشد همچو آب روشنت

روی هر ناشسته رویی دیدنت

حق تعالی گفت مهلت بر منت

طوق لعنت کردم اندر گردنت

گر نشان میباید از وصل منت

تا ز وصلم چشم گردد روشنت

چیست حالت گفت چشم رهزنت

زد رهم چون چشم گفتم روشنت

گفت اگر من قوت سازم از تنت

محو گردی هیچ ناید از منت

هست شیطان ای برادر دشمنت

غل آتش خواهد اندر گردنت

حق تعالی گفت مهلت بر منت

طوق لعنت کردم اندر گردنت

چون تو را فانی بخواهی بد تنت

چند خواهی گفت مایی و منت

گفت رو مه تو رهی مه آینت

دایما در بغض و کینی و عنت

چون زند افعی دهان بر گردنت

تلخ گردد جمله شادی جستنت

که مدد از خاک می‌گیرد تنت

از غذایی خاک پیچد گردنت

هر زمان می‌درد این دلق تنت

پاره بر وی می‌زنی زین خوردنت

چون خرد با تست مشرف بر تنت

گرچه زو قاصر بود این دیدنت

ور بگویی نی زند نی گردنت

قهر بر بندد بدان نی روزنت

بار کن بیگار غم را بر تنت

بر دل و جان کم نه آن جان کندنت

تا شپش جویم من از پیراهنت

چارقت دوزم ببوسم دامنت

فعل تو که زاید از جان و تنت

هم‌چو فرزندت بگیرد دامنت

ای که رحمت می‌نیاید بر منت

آفرین بر جان و رحمت بر تنت

قامتت گویم که دلبندست و خوب

یا سخن یا آمدن یا رفتنت

شرمش از روی تو باید آفتاب

[...]

عاشقم بر تو ز عاشق کشتنت

دوست کئی تا دوست تر دارم منت

سر طلب از من که آرم در نظر

بر سر آن هم در چشم روشنت

گر دهی خون شکاری غمزه را

[...]

ای ز صد گلبرگ نازکتر تنت

بر تو لرزانتر گل از پیراهنت